ROZWÓJ PLACÓWEK WSPARCIA DZIENNEGO

W zaistniałych okolicznościach, uczucie strachu jest zupełnie naturalne i zrozumiałe, toteż obserwujmy - siebie i nasze dzieci. Nie tylko pod kątem infekcji, ale i tego, jak emocjonalnie radzimy sobie z otaczającą rzeczywistością. Jak dziecko reaguje na tę sytuację, jak reaguje na nas? Czy dopytuje? Czy unika rozmów? Czy sądzi, że musi nas chronić i robi dobrą minę do złej gry? A jak my się zachowujemy? Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach?

Bądźmy gotowi do rozmowy - przygotujmy sobie zestaw kilku rzetelnych faktów, którymi możemy się z naszym dzieckiem podzielić. Czasem trzeba będzie powtórzyć je wielokrotnie. Bądźmy gotowi na konfrontację. Bądźmy w tych rozmowach spokojni, opanowani i rzeczowi. Jeśli sami jesteśmy kłębkiem nerwów i mimo szczerych chęci nie udaje się nam zachować spokoju, zastanówmy się, kto z naszego otoczenia mógłby taką rozmowę przeprowadzić? Dobrze, jeśli jest to osoba bliska.

Czytaj więcej: Jak wspierać dziecko i młodzież w obliczu pandem

Obecna sytuacja epidemiczna nie pozostaje bez wpływu na warunki życia i nasze samopoczucie. O depresji mówi się dużo, a mimo to wciąż za mało, toteż bardzo ważne, żeby z informacją o pomocy docierać do wszystkich tych, którzy jej potrzebują.

Antydepresyjny Telefon Zaufania dzwoni nieprzerwanie od prawie 20 lat, a mimo to depresja nadal w wielu kręgach bywa chorobą wstydliwą, a co za tym idzie – wiele osób nie decyduje się na podjęcie leczenia. Szacuje się, że depresja stanowi jedną z częstszych chorób na świecie, a liczba zachorowań stale rośnie. Dotyczy to każdej grupy wiekowej.

Obecna sytuacja związana z koronawirusem ma niebagatelny wpływ na nasze zdrowie psychiczne, niezależnie od wieku. Ciągła niepewność, lęk o to, co wydarzy się jutro, mogą stanowić wyzwanie, a nie zapominajmy, że już przed wybuchem pandemii zdrowie psychiczne Polaków było w nienajlepszym stanie. Przeniesienie życia w świat wirtualny, praca i nauka przed ekranem komputera, a co za tym idzie ograniczenie kontaktów z innymi, pozbawia nas pełnego funkcjonowania w życiu społecznym. Nie zapominajmy, że człowiek do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania potrzebuje kontaktów z drugim człowiekiem. Poczucie izolacji i samotności stanowią teraz coraz większy problem. Zamknięcie się „w czterech ścianach” również spowodowało wzrost aktów przemocy, niejednokrotnie bez możliwości ucieczki. Utrata pracy w związku z pandemią czy dalsze konsekwencje, chociażby w postaci problemów finansowych, również stanowią wyzwanie dla wielu. Lęk o zdrowie i życie nasze i bliskich to kolejne kwestie, z jakimi mamy do czynienia, a to raptem tylko kilka przykładów, nie licząc wyzwań, jakich każdy z nas doświadczał przed pandemią. Obciążenie, z jakim na co dzień się mierzymy, może stanowić ryzyko pojawienia się zaburzeń nastroju, w tym także depresji, która już przed pandemią stanowiła poważny problem w zakresie zdrowia psychicznego.

Depresja to choroba. Sama nie przejdzie!

Czytaj więcej: Depresja w dobie koronawirusa

Trzeba pamiętać, że rozwód czy separacja nie są synonimami unieważnienia małżeństwa. Unieważnienia małżeństwa można dokonać w sytuacji, kiedy nie dopełniono warunków niezbędnych w czasie zawierania sakramentu, by uznać małżeństwo za ważne. Nie można unieważnić małżeństwa po jego ustaniu. Sąd, orzekając nieważność zawartego związku małżeńskiego, orzeka jednocześnie, że jeden z małżonków zawarł małżeństwo w złej wierze, tzn. wiedział o przeszkodzie do zawarcia związku, a jednak doprowadził do zawarcia tego małżeństwa. Małżonek, który zawarł związek małżeński w złej wierze, jest traktowany jako winny rozkładu pożycia małżeńskiego. W przypadku unieważniania małżeństwa w kontekście spraw majątkowych i stosunku małżonków do wspólnych dzieci stosuje się odpowiednie przepisy o rozwodzie.
Kiedy można unieważnić małżeństwo? Powodów jest co najmniej kilkanaście. Oto niektóre z nich:
•    nieodpowiedni wiek, czyli mniej niż 18 lat. Dla kościoła powszechnego kobieta poniżej 14 lat i mężczyzna poniżej 16 lat nie mogą zawrzeć ważnego małżeństwa;
•    bigamia, czyli pozostawanie w związku małżeńskim z inną osobą;
•    ubezwłasnowolnienie całkowite;
•    choroba psychiczna;
•    impotencja, czyli uprzednia, trwała niezdolność do podjęcia współżycia seksualnego z małżonkiem. Trzeba pamiętać, że niepłodność nie jest warunkiem umożliwiającym unieważnienie sakramentu małżeństwa;
•    uprowadzenie osoby, przetrzymywanie jej i zmuszanie do zawarcia związku małżeńskiego pod groźbą utraty życia;
•    istnienie między narzeczonymi stosunku pokrewieństwa w linii prostej i linii bocznej do czwartego pokolenia włącznie (np. rodzeństwo, w tym przyrodnie i pozamałżeńskie) albo stosunku powinowactwa w linii prostej (np. mężczyzna nie może poślubić swojej pasierbicy);
•    przysposobienie, czyli adopcja – osoby związane pokrewieństwem prawnym wskutek adopcji nie mogą zawrzeć ze sobą związku małżeńskiego;
•    znajdowanie się w stanie wyłączającym świadome i dobrowolne wyrażenie woli zawarcia małżeństwa.
Kościół uwzględnia też inne przypadki, które wykluczają możliwość zawarcia sakramentu małżeństwa. Nie można zawrzeć małżeństwa, kiedy otrzymało się święcenia (np. diakoni, prezbiterzy i biskupi), kiedy złożyło się publiczny ślub czystości w zakonie albo kiedy narzeczeni mają inne poglądy religijne, np. katolik chce poślubić osobę nieochrzczoną (można uzyskać dyspensę od tej przeszkody). Małżeństwo można unieważnić, kiedy udowodni się, że małżonek zabił swojego wcześniejszego partnera, by móc wejść w nowy związek. Kościół bierze też pod uwagę tzw. przyzwoitość publiczną. By małżeństwo było ważnie zawarte, musi być zachowana kanoniczna forma sakramentu, a narzeczeni muszą akceptować naukę kościoła o małżeństwie, zakładającą wierność, nierozerwalność i otwartość na potomstwo. Sąd unieważnia prawnie małżeństwo, którego akt małżeństwa sporządzono w urzędzie stanu cywilnego (USC) – stosuje się wówczas przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Natomiast trybunał kościelny może unieważnić sakrament małżeństwa w świetle prawa kościelnego.

Jak uzyskać odszkodowanie po wypadku w pracy? W tym celu należy dopełnić wszelkich formalności. Przede wszystkim, pracownik za pośrednictwem pracodawcy musi złożyć do ZUS-u odpowiednie dokumenty, w tym:
•    wniosek o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy,
•    zaświadczenie OL-9, informujące o stanie zdrowia, zawierające dane dotyczące zakończenia leczenia oraz rehabilitacji (musi być wystawione maksimum na miesiąc przed dostarczeniem wniosku),
•    ewentualną dokumentację medyczną,
•    protokół lub kartę wypadku przygotowane przez pracodawcę, których celem jest określenie okoliczności i przyczyn incydentu,
•    prawomocny wyrok sądu (jeśli został wydany).
 
Od chwili otrzymania stosownego orzeczenia od komisji lekarskiej lub lekarza orzecznika, przedstawiciele ZUS-u mają 14 dni na podjęcie decyzji dotyczącej przyznania pracownikowi jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Jeśli rozpatrzą wniosek pozytywnie, rekompensata zostanie wypłacona w ciągu 30 dni.

Dofinansowanie na zatrudnienie opiekunki dla dziecka

Jeżeli planujesz zatrudnić nianię, możesz otrzymać na ten cel dofinansowanie. Mogą z niego skorzystać rodzice:

dzieci w wieku od 20 tygodni do 3 lat;

dzieci do 4. roku życia, pod warunkiem że nie można zapewnić mu opieki przedszkolnej

pracujący, nie przebywający na urlopie macierzyńskim, ojcowskim i wychowawczym;

niezależnie od sytuacji finansowej życiowej rodziny.

Dofinansowanie polega na tym, że budżet państwa sfinansuje składki obliczone od wynagrodzenia niani, nieprzekraczającego kwoty 50 proc. minimalnego wynagrodzenia (aktualnie jest to 1300 złotych). Jeżeli niania zarabia więcej, nadwyżkę rozlicza i opłaca rodzic. Aby ubiegać się o dofinansowanie, wystarczy legalnie zatrudnić nianię, czyli podpisać z nią umowę o świadczenie usług, tzw. umowę uaktywniającą. Nianią może być także babcia, dziadek lub inny dorosły krewny poza rodzicami.

Świadczenia opiekuńcze

Są przeznaczone dla rodziców dzieci niepełnosprawnych i wypłacane jako:

 zasiłek pielęgnacyjny – przyznawany co miesiąc rodzicom niepełnosprawnego dziecka w kwocie  215,84 zł;

specjalny zasiłek opiekuńczy – w kwocie 620 złotych; otrzymują go co miesiąc osoby, które nie mogą pracować, ponieważ opiekują się niepełnosprawnym dzieckiem. Jest przyznawany, jeżeli dochód na osobę w rodzinie osoby sprawującej opiekę oraz rodziny osoby wymagającej opieki, nie przekracza 764 złotych netto;

świadczenie pielęgnacyjne – od 1 stycznia 2020 roku wypłacane jest w kwocie 1830 złotych miesięcznie dla rodzica niepełnosprawnego dziecka, który musiał zrezygnować z pracy, aby sprawować opiekę nad niepełnosprawnym dzieckiem.

Refundacja kosztów opieki nad dzieckiem

Jeżeli jesteś samotnym rodzicem zarejestrowanym w urzędzie pracy, mającym pracę zarobkową i otrzymującym wynagrodzenie, nie przekraczające minimalnego (2600 złotych), możesz uzyskać refundację kosztów opieki nad dzieckiem do lat 7 (lub 6 w zależności od miejsca zamieszkania) – nie więcej niż połowę zasiłku dla bezrobotnych (zgodnie ze stażem pracy wynosi on od 880,67 złotych do 701,65 złotych). Refundacja polega na:

pierwszeństwie (lub dodatkowych punktach) w przyjęciu do żłobka, przedszkola;

dofinansowaniu obiadów, podręczników, wycieczek itp.

Aby otrzymać dofinansowanie musisz zgłosić się do gminnego lub miejskiego ośrodka pomocy społecznej, złożyć wymagane dokumenty i poprosić o pomoc.

Karta Dużej Rodziny

To nie jest pomoc w postaci gotówki, ale uprawnienie do korzystania ze zniżek dla rodzin mających troje lub więcej dzieci. Oferują ją instytucje publiczne i firmy prywatne (kina, sklepy, banki). Z reguły są to rabaty w granicach 7-10 proc. i dotyczą: transportu kolejowego, wstępu do muzeów, ośrodków sportowych, hoteli, wycieczek turystycznych, zakupów w sieciach handlowych i kursów w szkołach językowych.

W chwili składania wniosku najstarsze uczące się dziecko nie może mieć więcej niż 25 lat lub 18 (jeżeli nie kontynuuje nauki). Ograniczenia wiekowe nie dotyczą dzieci niepełnosprawnych. Karta Dużej Rodziny przysługuje rodzicom dożywotnio. Aby ją otrzymać trzeba wypełnić wniosek, w którym podasz:

 dane z dowodu osobistego rodziców;

akty urodzenia dzieci;

PESEL dzieci;

zaświadczenie o terminie ukończenia nauki, jeżeli dziecko ma ponad 18 lat.

Przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych winno być uzależnione jedynie od tzw. kryterium socjalnego czyli sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z jego zasobów. Udzielanie wsparcia socjalnego przez zakład pracy w oparciu o przesłanki o charakterze pozasocjalnym jest niedozwolone.

A zatem pomocy finansowanej ze środków zfśs nie można uzależniać np. od stażu pracy, wymiaru czasu pracy, statusu osoby uprawnionej (pracownik, emeryt, rencista), przynależności pracownika do związku zawodowego lub określonej grupy zawodowej.  Znajduje to potwierdzenie m.in. w:

• wyroku Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I PK 12/05, OSNP 2006/11–12/182),
• wyjaśnieniach resortu pracy zawartych w piśmie z 17 lutego 2011 r. (znak: SPS-023-20599/11) w sprawie świadczeń socjalnych na rzecz osób, które po rozwiązaniu umowy o pracę przechodzą na emeryturę, w których czytamy m.in. „(…) Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest funduszem spożycia zbiorowego, co oznacza, iż bez względu na sposób jego tworzenia ze świadczeń socjalnych mogą korzystać wszystkie osoby uprawnione – przy zastosowaniu jednakowych, wyłącznie socjalnych kryteriów. Pracodawca nie może więc wyłączyć prawa do ubiegania się o pomoc socjalną żadnej z ustawowo uprawnionych grup osób, np. emerytów i rencistów ze względów poza socjalnych. (…)”.

Spotyka się też zapisy w regulaminach mówiące o tym, że do korzystania z ZFŚS uprawnieni są tylko pracownicy zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy lub po przepracowaniu u danego pracodawcy jakiegoś okresu czasu, np. 6 miesięcy. Te zapisy i postępowanie jest błędne. Status pracownika nabywa się wraz z pierwszym dniem zatrudnienia bez względu na wymiar czasu pracy.

Systemu przyznawania świadczeń socjalnych nie należy utożsamiać z zakładowymi systemami wynagradzania, premiowania czy nagradzania, w których fundamentalne znaczenie mają takie czynniki, jak zakładowy staż pracy, zajmowane stanowisko, wymiar czasu pracy, przydatność i wydajność pracownika.

Analiza przepisów ustawy o zfśs prowadzi do wniosku, że naczelną zasadą wyznaczającą dostępność korzystania z zfśs jest kondycja socjalna pracowników, w szczególności ich dochód na osobę w rodzinie. Szczegółowe warunki wprowadzane do regulaminów zakładowych muszą się opierać na tej ustawowej zasadzie, a nie ją ograniczać czyprzeinaczać. Zakładowe przepisy socjalne nie mogą wprowadzać zasad oraz warunków o charakterze pozasocjalnym, wpływających na ograniczenie ustawowo ustalonego prawa pracowników i innych osób uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Do takich pozaustawowych i pozasocjalnych kryteriów często spotykanych w zakładowych regulaminach funduszu świadczeń socjalnych należy zaliczyć warunek przepracowania określonego czasu w danym zakładzie pracy (np. pół roku, rok) oraz wymiaru czasu pracy danego pracownika. Stawianie takich wymagań w zakładowych regulaminach należy uznać za wątpliwe i nieuzasadnione w świetle przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej: ustawa o zfśs). Przyznawanie ulgowych usług i świadczeń (czyli z udziałem środków funduszu) oraz wysokość dopłat z zfśs uzależnia się bowiem wyłącznie od kryteriów o charakterze socjalnym, tzn. od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu (art. 8 ust. 1 ustawy o zfśs).

Z kolei art. 8 ust. 2 ustawy o zfśs nakazuje te socjalne kryteria uwzględniać w zakładowych regulaminach funduszu wydawanych przez pracodawców na podstawie tego przepisu i w przewidzianym w nim trybie. Oznacza to, że odmowa przyznania świadczenia socjalnego lub ustalenie wysokości świadczenia może odbywać się na podstawie porównania sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych, a nie ich zakładowego stażu lub wymiaru czasu pracy. Należy podkreślić, że potencjalne prawo pracownika do korzystania z zfśs powstaje w momencie jego zatrudnienia. Z chwilą uzyskania przez tę osobę statusu pracownika jest ona uwzględniana w przeciętnej liczbie osób zatrudnionych w celu naliczania odpisu na zfśs. Jednak ustawowe prawo do ubiegania się o świadczenia socjalne nie jest przecież tożsame z gwarancją przyznania tego świadczenia.

Podstawa prawna:

• art. 8 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 800; ost. zm. Dz.U. z 2016 r., poz. 2255).

Rodzice wychowujący dziecko lub dzieci mogą się starać o kilka świadczeń rodzinnych i socjalnych. Część z nich przyznawana jest bez względu na kryterium dochodowe, a niektóre z nich są  uzależnione od sytuacji ekonomicznej rodziny.

Becikowe

W związku z narodzinami dziecka możesz jednorazowo otrzymać 1000 złotych. Aby tak się stało: dochód w rodzinie na osobę nie mógł przekroczyć 1922 złotych netto (chodzi o dochód osiągnięty w poprzednim roku kalendarzowym, czyli w 2019 i podzielony przez liczbę członków rodziny, w tym również nowo narodzone dziecko);

musisz złożyć wniosek o becikowe – masz na to 12 miesięcy od dnia porodu.

Świadczenia dla rodziców (ustanowione przez ministra pracy i polityki społecznej Władysława Kosiniaka-Kamysza, stąd potoczna nazwa kosiniakowe ), którzy nie mają prawa do zasiłku macierzyńskiego. Określane jest również jako świadczenie rodzicielskie. Otrzymują je:

 osoby zatrudnione na umowy cywilno-prawne (umowy zlecenie, o dzieło);

bezrobotni (niezależnie od tego, czy są zarejestrowani w Urzędzie Pracy czy nie);

studenci, którym urodziło się dziecko.

Kosiniakowe w kwocie 1000 zł jest wypłacane od porodu przez:

 52 tygodnie – jeżeli na świat przyszło jedno dziecko;

65 tygodni – w przypadku dwójki dzieci;

67 tygodni - gdy dzieci jest troje;

69 tygodni – przy czwórce dzieci;

71 tygodni – przy piątce dzieci i więcej.

 Wniosek o kosiniakowe składa się w:

 gminie (w instytucjach realizujących świadczenia rodzinne, np. MOPS-ach)

lub przez internet (www.MPiPS.gov.pl).

 500 złotych na dziecko- Rodzina 500+

Świadczenie od ubiegłego roku można otrzymać na pierwsze i na każde kolejne dziecko. W przyznawaniu pieniędzy na pierwsze dziecko zniknęło kryterium dochodowe. To oznacza, że tzw. 500 plus otrzymują wszystkie dzieci w Polsce do 18. roku życia, bez względu na wysokość zarobków rodziców.Wniosek o 500 plus możesz składać:  przez internet – za pośrednictwem ministerialnego Portalu Informacyjno-Usługowego Emp@tia, PUE ZUS lub bankowości elektronicznej; drogą tradycyjną, papierową – np. w urzędzie miasta, gminy, w ośrodku pomocy społecznej; wysyłając Pocztą Polską.

300 plus dla ucznia- Dobry start

 To świadczenie w 2020 roku będzie wypłacane już trzeci raz. Nazywane również rządową wyprawką albo programem Dobry Start. Jego celem jest pomoc rodzinom, które mają dzieci w wieku szkolnym. Zasady przyznawania 300 plus:

 na każdego ucznia rodzice otrzymują raz w roku 300 złotych;

pieniądze mają pokryć część wydatków związanych z rozpoczęciem roku szkolnego;

wniosek składa się przez internet lub osobiście w urzędzie.

Zasiłek rodzinny

Tzw. rodzinne otrzymują rodziny z dziećmi, które znajdują się w trudnej sytuacji finansowej. Kwota zasiłku jest uzależniona od wieku dziecka i dochodu w rodzinie, który jest dzielony przez liczbę jej członków. Aby otrzymać zasiłek rodzinny:

- dochód na osobę nie może przekraczać 674 złotych;

- jeżeli dziecko jest niepełnosprawne – 764 złotych.

W 2020 roku uprawnione rodziny mogą co miesiąc liczyć na zasiłek rodzinny w kwocie:

 95 złotych – jeżeli dziecko ma 0-5 lat;

124 złotych – jeżeli dziecko ma 6-18 lat;

135 złotych – jeżeli dziecko ma 19-23 lata.

Zasiłek wychowawczy

Zasiłek wychowawczy jest dodatkiem do zasiłku rodzinnego. Nazywa się go również dodatkiem wychowawczym, ponieważ otrzymują go rodzice przebywający na urlopie wychowawczym. Nie wszyscy jednak – tylko ci, którzy pobierają zasiłek rodzinny. Korzystanie z urlopu wychowawczego daje im prawo do dodatkowych pieniędzy w kwocie 400 złotych.

Zasiłek wychowawczy możesz otrzymywać co miesiąc przez:

 2 lata – jeżeli masz pod opieką jedno dziecko;

3 lata – jeżeli opiekujesz się bliźniętami lub wieloraczkami;

6 lat – jeżeli dziecko ma orzeczenie o niepełnosprawności. 

 Dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka

Świadczenie mogą otrzymywać samotni rodzice, którym przysługuje opisywany wyżej zasiłek rodzinny. Dodatek popularnie nazywany jest zasiłkiem dla samotnej matki, ale może pobierać go także tata dziecka, który wychowuje je w pojedynkę. Kwota, jaką w jego ramach można otrzymać miesięcznie to 193 zł na jedno dziecko (nie więcej niż 386 przy większej liczbie dzieci).

 Bon turystyczny

Polski Bon Turystyczny ma formę elektronicznego bonu, ważnego do końca marca 2022 r. Bon będzie można wykorzystać do opłacenia m.in.: pobytu w hotelu, pensjonacie, gospodarstwie agroturystycznym, czy na kolonii lub obozie harcerskim, a także obozie sportowym lub rekreacyjnym.

Bon  przeznaczony jest dla rodzin z co najmniej jednym dzieckiem oraz rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi. Wyniesie jednorazowo 500 zł na każde dziecko do 18 r. życia oraz jedno dodatkowe świadczenie w formie uzupełnienia bonu, w wysokości 500 zł dla dzieci z orzeczeniem o niepełnosprawności. Bony będą przysługiwać niezależnie od poziomu dochodów, tak jak w przypadku Programu 500 Plus. Bon otrzymasz po zarejestrowaniu się na Platformie Usług Elektronicznych ZUS (PUE ZUS). Ważna informacja- o bon może wnioskować ten rodzic, który wnioskował o 500 plus, gdyż oba systemy są ze sobą powiązane. Bon zostanie przyznany w formie jednego kodu, bez względu na liczbę dzieci. Jego wartość będzie pomnożona przez liczbę dzieci.

Platformy społecznościowe są nieodzownym elementem funkcjonowania dziecka w Internecie. Warto zaznajomić się z zasadami działania konkretnych aplikacji, chociażby po to, by mieć świadomość, jak może wyglądać aktywność Twojego dziecka w sieci.

Musimy pamiętać też o tym, aby uczulać swoich wychowanków na wszystkie niebezpieczeństwa płynące z użytkowania tych aplikacji, a zdecydowanie łatwiej będzie nam to robić z podstawową wiedzą na ich temat.

Być może rodzice i opiekunowie nigdy używali ich na swoim smartfonie i nie wiedzą o ich istnieniu, ale to właśnie te serwisy społecznościowe coraz częściej stanowią dla dziecka codzienność.

TikTok to aplikacja, na której konto założyć mogą osoby powyżej 13 roku życia. Użytkownicy zamieszczają tam 15 sekundowe filmiki, które zamysłem zbliżone są do teledysków muzycznych. Jest to miejsce, w którym młodzież oprócz oglądania filmów innych osób, może tworzyć też własne treści, wyrażając siebie i dając się ponieść wodzom fantazji. Nagrania przyjmują różne formy, np.:

• lips sync (nagranie, na którym twórca porusza ustami do utworu muzycznego, udając, że śpiewa),
• stand-up (śmieszne, komediowe klipy),
• transition (powstaje w wyniku montażu urywków z przedniej i tylnej kamery smartfona),
• challenge (nagranie przedstawiające krótkie wyzwania podejmowane przez większą grupę użytkowników),
• tutorial (krótki poradnik związany np. z nauką makijażu),
• live (na żywo), który znika z aplikacji zaraz po zakończeniu transmisji.

Snapchat to kolejna aplikacja mobilna, którą posługuje się wielu młodych użytkowników. Jej działanie opiera się na wymianie snapów, czyli zdjęć lub krótkich filmików, które po jednym wyświetleniu w domyśle znikają. Istnieje możliwość jednokrotnego wyświetlenia otrzymanych treści, ale nie ma możliwości ich powtórnego wyszukania  po dłuższym czasie. W aplikacji jest dostępna funkcja dodawania treści widocznych dla całego grona naszych odbiorców w postaci tzw. Stories. Zamieszczając je na swojej tablicy, udostępniamy zdjęcie lub film na 24 godz. Po tym czasie nikt z obserwujących nie może zobaczyć ich ponownie.
Przy użyciu Snapchata można prowadzić rozmowy wideo czy też przesyłać wiadomości audio. Dla nastolatków wymiana Snapów stanowi niezłą frajdę, a równocześnie idealny sposób na kontakt z rówieśnikami.

Instagram to serwis społecznościowy, który nieustannie zyskuje na popularności, zarówno wśród tych młodszych, jak i starszych użytkowników. Zdjęcia lub filmy opublikowane na portalu są widoczne na  profilu użytkownika dla obserwatorów oraz tych osób, które trafią na to konto przypadkiem. Wszyscy korzystający mogą komentować zamieszczone treści. Co ważne, istnieje również możliwość założenia konta prywatnego, dzięki któremu opublikowane treści są widoczne tylko dla konkretnych osób. Takie rozwiązanie może być idealną opcją dla Twojego dziecka -  dzięki temu liczba odbiorców publikowanych przez nie treści zostanie ograniczona, a poziom jego bezpieczeństwa w Internecie wzrośnie.
Oprócz publikowania treści bezpośrednio na swoim profilu, przy użyciu aplikacji można zamieszczać tzw. Stories, podobnie jak w przypadku Snapchata. Dzięki tej opcji, użytkownicy dzielą się ze znajomymi tym, co robią w danym czasie i miejscu.

W aplikacji można kontaktować się z bliskimi przy użyciu Direct Message, czyli wiadomości skierowanych bezpośrednio do konkretnej osoby w formie czatu, zdjęć czy filmów.
Na Instagramie znajduje wiele profili osób i organizacji edukacyjnych, które publikują wartościowe i przydatne dla rodziców treści.

Młody człowiek bardzo wcześnie staje w obliczu ogromnej ilości informacji i treści, z których wiele nie jest przeznaczonych dla jego oczu i rodzic powinien zadbać, by tak wczesny kontakt z siecią nie był dla dziecka szkodliwy. Po to właśnie powstała funkcja blokady rodzicielskiej.

Blokada rodzicielska jest filtrem, przez który przepuszczane są strony internetowe, by oddzielić te bezpieczne od absolutnie nieodpowiednich dla młodego oka i umysłu. Dziecko często nie jest w stanie samodzielnie ochronić się przed napływem treści pornograficznych lub pokazujących przemoc – potrzebny jest nadzór rodzica. Co więcej funkcja ta minimalizuje możliwość kontaktu on-line z nieznajomymi. Kolejną zaletą blokady jest weryfikacja czasu, jaki dziecko spędza w sieci lub korzystając z aplikacji, co sprzyja zapobieganiu rozwinięcia się uzależnienia od urządzeń mobilnych.  Blokada rodzicielska to również bezpieczeństwo samego urządzenia. Uniemożliwia pobieranie programów i aplikacji bez wiedzy rodzica, a więc jest mniejsze prawdopodobieństwo, że do systemu wedrą się wirusy. Dziecko nie ma również możliwości usunięcia plików zainstalowanych wcześniej na urządzeniu.  

Jak działa blokada rodzicielska?

Użytkownicy urządzeń z dostępem do Internetu mają dziś szeroki wybór rozwiązań chroniących dziecko przed dostępem do szkodliwych treści. Najczęściej absolutną podstawą jest oprogramowanie zainstalowane fabrycznie, jednak sieć kontrolować można nawet z poziomu samej przeglądarki. Istnieje możliwość filtracji stron pod kątem konkretnych słów, np. „śmierć”, „seks”, „zabójstwo” itp. Dziś przeglądarki umożliwiają stworzenie kilku kont, opartych na odrębnych wytycznych.
Istnieje także szereg płatnych i bezpłatnych programów wspomagających kontrolę rodzicielską.
Smartfon stanowi dziś najpowszechniejsze wśród młodych ludzi urządzenie z dostępem do Internetu. Telefony komórkowe wręczane są dzieciom na coraz wcześniejszym etapie rozwoju.
Aby zainstalować kontrolę rodzicielską na urządzeniach z Androidem lub z systemem iOS można zajrzeć na strony producentów urządzeń a także na Google Play – pomoc.

Chrońmy dzieci w sieci!

Dzięki blokadzie rodzicielskiej młody człowiek nie tylko chroniony jest przed nieodpowiednimi treściami, ale również może mieć łatwiejszy dostęp do materiałów, które mogą mieć pozytywny wpływ na jego dalszą edukację i nabywanie zdrowych nawyków. Wyznaczanie czasu, jaki dziecko spędza w sieci stanowi jednocześnie idealny sposób na zrównoważenie proporcji czasu poświęcanego na Internet i inne aktywności np. pomaganie w domu, czytanie książek, sport.